Bezoek

Hallo allemaal,

Gisteren, dinsdag 11 oktober, zijn we opnieuw op pad gegaan om alsnog Anke's biologisch moeder te ontmoeten en haar de positieve uitslag van de DNA-test te vertellen. Toch weer spannend! Zal het dit keer wel lukken? En hoe zal het voor Anke zijn om Aysha weer terug te zien, nu in de zekere wetenschap dat ze haar biologische moeder is? Om half 7 vertrekken we vanuit Unawatuna. Neranja, de zoon van de eigenaar van het guesthouse waar we nu verblijven, rijdt ons en zal ondertussen bij zijn tante en oma in Kalutara op bezoek gaan, zodat hij ons later op de dag ook weer terug kan rijden naar Unawatuna.
Onderweg belt hij Siri, zodat we elkaar op een rustplaats langs de snelweg kunnen ontmoeten. Siri heeft een auto gehuurd (waarom?) en pikt ons tegen 8 uur op. De reis verloopt daarna soepel en vlot. Rond 11 uur, als we nog maar een klein half uurtje te gaan hebben, krijgt Siri opeens een verontrustend telefoontje van Fauzar...
Het eerste bericht is dat de echtgenote van Fauzar samen met 1 van de 2 vrouwen (die eerder al zo behulpzaam zijn geweest) op weg zijn gegaan om Aysha op te halen voor de ontmoeting, maar dat de deur gesloten was en zij en haar zus niet thuis zijn. Dat is gek! Aysha is een broze vrouw die nauwelijks meer buiten komt. Als we rond half 12 in de spice garden (25 Island grove) aankomen waar Fauzar werkt, blijkt hij weer nieuwe informatie te hebben. Aysha blijkt toch thuis te zijn, maar haar zoon blijkt bij haar te zijn (hij blijkt daar zelfs ook te wonen, met zijn vrouw en dochter van 7!). De zoon wil weten waarvoor ze opgehaald wordt en wil met haar mee, maar dat weigert Aysha. Er wordt zelfs gezegd dat de zoon dreigend naar Aysha zou zijn... Er wordt een heel aantal keer over en weer gebeld tussen Fauzar en zijn echtgenote. Langzaam wordt duidelijk dat de village headman een grote rol heeft gespeeld in de ontstane onrust. Er zijn praatjes ontstaan dat er westerlingen zijn geweest die donaties hebben gedaan voor (bijna) blinde mensen (de verklaring die de 2 vrouwen blijkbaar aan de village headman hebben gegeven voor de ID die ze 2,5 week terug voor Aysha nodig hadden). Hierdoor is o.a. de zoon (zijn naam is Rismon of zoiets?) gealarmeerd en hij wil er dus het zijne van weten...
Siri stelt voor om naar het huis van Aysha te rijden, zodat hij in gesprek kan gaan met de zoon (Anke's halfbroer). Dan knijpt Fauzar hem nog meer... Hij twijfelt of hij wel mee kan gaan als gids naar Aysha's huis. Hij is bang voor de eventuele gevolgen die dat kan hebben voor hemzelf. Hij overlegt met zijn echtgenote, die vindt dat hij niet moet gaan... Hij besluit toch mee te gaan, maar de twijfel is in zijn ogen te lezen. Ondertussen blijft zijn echtgenote hem bellen, om hem op andere gedachten te brengen. Siri besluit dat dit niet gaat werken...Hij vraagt iemand anders om te gidsen en dan gaan we op weg naar het gehuchtje Dimbula, tussen Mawanella en Hingula in. Onderweg wordt Siri nog gebeld met het verzoek Fauzar's naam absoluut niet te noemen. Dit is echt een heel andere wereld...
Als we aankomen geeft Siri aan dat Anke met hem mee moet lopen en haar adoptiepapieren mee moet nemen. Siri heeft besloten dat openheid, als Aysha dat toestaat, de zoon misschien tot rust kan brengen. Joost en ik moeten in de auto blijven, omdat we met ons witte hoofd veel te veel aandacht zouden trekken in het dorpje. Dat doen we natuurlijk... in de hoop dat het allemaal goed komt!

Alles wat er hierna gebeurd is, heb ik dus niet persoonlijk meegemaakt en is een weergave van wat ik van Anke en Siri heb gehoord:
Siri heeft bij het huisje aangeklopt en de zoon, die opendeed, gevraagd of ze even binnen mochten komen. Dat mocht... De zoon kwam niet dreigend over, maar wilde wel weten wat ze kwamen doen. Siri heeft daarop verteld dat Anke op zoek is naar haar biologische moeder. Siri heeft de zoon toen even kort apart genomen, om te polsen hoe de situatie ervoor stond en of er een opening voor gesprek was. Maar de zoon bleek van helemaal niks te weten en was er ook stellig van overtuigd dat Aysha niet Anke's biologische moeder kon zijn. Ondertussen is Anke samen met de gids, Aysha en de vrouw van haar halfbroer in het huisje gebleven. Het is maar een heel simpel huisje met 3 kamers en een keukentje, opgetrokken uit lichtgrijze bakstenen zonder pleisterwerk of verflaagje. Aysha heeft een eigen kamer met 1-persoonsbed en de zoon heeft samen met zijn vrouw en dochter ook een eigen kamer waar ze met z'n 3-en in een 2-persoonsbed slapen. In de woonkamer staat een klein vitrine- of theekastje en 3 stoelen. Anke vertelt dat het een armoedig, maar keurig huisje is. De zus van Aysha zou hier ook wonen, maar hoe en waar? Op advies van Siri maakt Anke wat foto's, maar ze merkte dat Aysha het ongemakkelijk vind en gebaart (wijzend in de richting waar haar zoon is) dat ze het beter niet kan doen. Als Siri weer binnenkomt met de zoon, vraagt de zoon dan ook waarom er foto's gemaakt worden van hun huis? Dat is natuurlijk ook gek! Siri geeft als verklaring dat Anke nog nooit een huis als het hunne van binnen heeft gezien... Hij pikt die uitleg blijkbaar! In Nederland zou je dat toch niet zomaar moeten wagen, denk ik... ;) Siri vraagt vervolgens of hij ook Aysha nog even onder 4 ogen mag spreken. Dat is goed en ze gaat, na het aandoen van haar slippers, met hem mee. Siri vertelt haar dat de DNA-test positief was en dat Anke dus haar dochter is. Hij vertelt achteraf dat ze blij keek, bij het horen van dat nieuws... maar ook meteen zei dat hij het niet aan haar zoon mocht vertellen! Siri biedt nog aan dat hij het gesprek met haar zoon wel wil voeren, maar het antwoord blijft een angstig "nee". Aysha's weigering komt waarschijnlijk voort uit angst voor verstoting of represailles in het dorp, woede en onbegrip van haar zoon maar ook het feit dat Anke waarschijnlijk een Sinhalese vader heeft zal haar angstig maken. Binnen de moslimcultuur was en is dat "not done". Weer terug binnen vraagt Aysha een aantal keer of ze een kopje thee willen blijven drinken (wat de zoon bijzonder vindt, maar accepteert), maar dat slaat Anke af vanwege de lastige, ongemakkelijke situatie waarin een echt gesprek toch onmogelijk is. Siri maakt met toestemming nog wat foto's, wisselt contactgegevens uit met de zoon en dan nemen ze afscheid, waarbij Aysha nog snel even naar Anke's hand grijpt...

Anke is in tranen als ze terugkomt bij de auto. Waar ze aanvankelijk dacht dat een negatieve DNA-test het makkelijkst zou zijn geweest, heeft ze inmiddels ook rust gevonden in het feit dat ze haar biologische moeder heeft gevonden. Ze hoopte, een beetje tegen beter weten in, dat ze in deze vakantie ook halfbroer nog zou kunnen ontmoeten. Nu heeft ze haar halfbroer onverwacht toch ontmoet, maar komt ze, vanwege die zelfde halfbroer, wel van een koude kermis thuis wat betreft contact met haar biologische moeder. Dat is een grote teleurstelling! Omdat Aysha in de vorige contacten steeds spraakzamer werd, hadden we toch goeie hoop op een, voorlopig laatste, contactmoment met haar. Nu blijft het bij wat ongemakkelijke en angstige (vooral voor Aysha) momenten in het huisje van Aysha. De lastige vragen voor de toekomst (hoe contact te onderhouden en hoe discreet financieel te ondersteunen) zijn daarmee voorlopig van de baan, maar de opluchting daarover (als die er al is) wordt volledig overschaduwd door een gevoel van teleurstelling. Dit is gewoon een onbevredigend einde van een vlotte en succesvolle zoektocht... Maar het is niet anders! Anke is er aangeslagen, maar gelaten onder.
Siri zal in de komende weken en maanden proberen wat contact op te bouwen met de zoon... Hopelijk verandert zijn houding of durft Aysha hem alsnog de waarheid te vertellen en is er in de toekomst toch nog een keer contact mogelijk. En mocht het niet mogelijk blijken om de zoon de waarheid te vertellen, dan kan Siri hem altijd nog vertellen dat alle zoeksporen toch bij Aysha uit zijn gekomen en dat Aysha ook een acting-mother kan zijn als ze dan niet de echte moeder kan zijn in zijn ogen. Hij weet niks van de DNA-test die is uitgevoerd. Dan zouden Anke en Aysha onder dat mom misschien wel contact kunnen hebben... Voor nu kunnen we helaas verder niks doen dan de situatie accepteren zoals hij is. Hopelijk komt het dorpje en de zoon met de tijd weer tot rust en is er in de toekomst alsnog mogelijkheid tot openheid en contact.
Als we het dorpje weer uitrijden, rijdt de village headman toevallig achter ons op zijn motor. De man die alles (onbedoeld?) op scherp heeft gezet! Hij haalt ons in en draait net voor ons de weg op, waarop Anke tegen Siri zegt dat hij 'm best van zijn motor mag rijden! ;) Natuurlijk meende ze dat niet serieus, maar het geeft wel haar emoties van dat moment aan. Frustratie, teleurstelling en verdriet!

Om 1 uur zitten we weer in de auto... We rijden nog even langs de spicegarden om Fauzar gedag te zeggen en voor een plasstop. Onderweg stoppen we nog ergens voor een lunch... De reis verloopt weer vlot. Om 5 uur zijn we weer op de rustplaats van de zuidelijke snelweg, waar we afscheid nemen van Siri en een nog paar minuutjes op Neranja moeten wachten. Iets na 6 uur zijn we weer in Unawatuna. Bijna 12 uur op pad geweest, helaas zonder het gehoopte resultaat! Een situatie waarin Anke voor nu zal moeten berusten, hoe moeilijk dat ook is...

De komende 2 dagen zullen we nog aan het strand van Unawatuna vertoeven. In de nacht van donderdag op vrijdag vliegen we terug naar Nederland. Het einde van een emotionele, enerverende en bijzondere reis is in zicht... en dat is goed. We kunnen hier nu toch niks meer doen en vanaf nu alleen maar hopen op positieve ontwikkelingen in de toekomst! Hopelijk leeft Aysha daar lang genoeg voor...

Liefs, Jack